Op naar Mount Doom

Onze laatste Great Walk staat voor de deur, The Tongariro Northern circuit! 4 dagen lang wandelen door vulkanisch gebied en de weersvoorspellingen zijn wederom goed; wat boffen wij toch telkens! De dag ervoor zitten we in een ski lodge, het wintersportgevoel komt direct terug! We zijn al ervaren in het pakken van de tassen, weten ondertussen precies wat er wel en niet mee hoeft. Na twee uur chaos op onze kamer, zit dan toch alles weer mooi in twee tassen en zijn we er klaar voor. Na een nacht weer heerlijk op een matras, met kussen en dekbed staan we uitgerust op. We genieten nog even heerlijk van kwark met muesli en dan kunnen we beginnen!

Dag 1

En daar sta je dan, met je tas op je rug, klaar om te gaan en direct het whouw gevoel komt boven. Vanaf de eerste minuut is het al genieten. We lopen door een soort heideveld, voortdurend uitzicht op de bergen Mt Tongariro en Mt Ngauruhoe (Mt Doom uit LOTR). We hebben de tijd en nemen die ook zeker; foto’s maken en natuurlijk mooie filmshots, lunchen in het gras met geweldig uitzicht, wat wil je nog meer?! We komen na 3 uur lopen als een van de eerste aan bij de hut, het was een redelijk korte wandeling van 10 km en prima te doen. De zon scheen nog heerlijk dus e-reader check, ranja check, puzzelboekje check en heerlijk chillen en uitkijkend op Mt Doom! Wetend dat we die de volgende dag willen gaan beklimmen Langzamerhand wordt het drukker in en om de hut. Naast de 20 bedden die er in de hut zijn, is er ook ruimte voor kampeerders. Voor beide moet je wel van te voren reserveren. Wij doen er 4 dagen over, maar er zijn ook mensen die een gedeelte van de route doen, of het in minder dagen doen, of de route andersom lopen, dus elke dag weer een andere samenstelling qua mensen wat het weer erg leuk maakt! Na de heerlijke pasta (van te voren al klaargemaakt) duiken we na een foto sessie van de zonsondergang, bijtijds ons bedje in, morgen een pittige dag!

Dag 2

En we staan om 6 uur op! Een groot gedeelte van de track wat we vandaag moeten lopen, is ook de ‘Alpine Crossing’. Dat is een dagtocht van ongeveer 19 km en wat veel, heel veel toeristen aantrekt. De ‘must do walk’ van NZ wordt het ook wel genoemd! Deze zomer hadden al meer dan 100.000 mensen deze crossing gelopen. Wij wilden de grote meute voor zijn dus bijtijds weg. Na een heerlijke bord met ‘oats’ zijn we rond 6.45 uur gaan lopen. De zon kwam net door, mooie kleuren in de lucht. Koud was het niet, wel stond er een windje. Het eerste gedeelte van vandaag wordt de ‘devils staircase’ genoemd. Oftewel heel veel trappen omhoog. Gelukkig was het nog redelijk rustig en konden we heerlijk in ons eigen tempo lopen. Direct na deze pittige klim rees daar om het hoekje Mt Ngauruhoe (Mt Doom 2287m) op. Wat een mooie vulkanische berg, de rode gloed op de zwarte stenen; erg indrukwekkend! We hadden van te voren navraag gedaan of we deze berg mochten beklimmen bij de DOC (officieel behoort hij niet bij de route) en we hadden tips gevraagd hoe hem te beklimmen aan de huttenwaard. Idee was, loop hem links omhoog want daar is het rotsig en kun je al klimmend en klauterend de top bereiken. Iedereen zal hem rechts omhoog doen, maar volg de menigte niet!

Zo gezegd zo gedaan Marijns grote backpack achtergelaten en zo zetten we om 8.15 uur onze eerste stappen op Mt Doom. De top omhoog viel ons reuze mee en inderdaad links aanhouden was de beste tip! Helaas deden dat niet veel mensen… We liepen via de rotsen omhoog. Iedereen die rechts liep zag je nog steiler omhoog gaan dan wij op handen en voeten en heel veel stenen verschoven daardoor naar beneden. Wat waren wij blij dat we daar niet onder liepen! Er werd geregeld: ‘Rock’ geschreeuwd en je zag af en toe mensen opzij springen om de rotsen te ontwijken. Gelukkig volgden toen heel veel ons voorbeeld en zijn allemaal via de stabieler kant omhoog gelopen. We liepen gestaag door, Marijn verkende vaak de route en zo langzamerhand zagen we de top dichter en dichter bij ons komen. Het uitzicht achter ons was geweldig, de zon en dan de bergen, de vergezichten, een bergmeertje, echt heel gaaf; wat een geluk dat we mega helder weer hadden! Het laatste stuk was wel het zwaarst, de wind was behoorlijk op komen zetten en dat maakte het lopen des te moeilijker…stapje voor stapje, af en toe wachten en je vasthouden voor een windvlaag, maar we hebben het gehaald, we hebben gewoon op de top van Mt Doom gestaan! De krater waar je in kon kijken was minder diep dan ik verwacht had, het uitzicht en de euforie maakten de top de moeite waard!

Na wat foto’s en filmpjes, hebben we de tocht weer voortgezet want we moesten ook nog naar beneden. Je kan dat al ‘skiend’ doen, aangezien het allemaal los gravel is waarop je loopt, maar gezien de drukte en het gevaar van vallende stenen, hebben we voor de veilige route gekozen. Maar gelukkig gaat omlaag sneller dan omhoog en stonden we al snel weer beneden. Ik zal mijn glijpartijtjes en kapotte broek (kont) maar even achterwege laten Een vinkje op onze bucketlist kan gezet worden, wat een ervaring en zo gaaf dat we het gedaan hebben! Nu op naar de rest van de track. We zien nog veel mensen starten, dan toch wel blij dat wij deze uitdaging achter de rug hebben. We vervolgen de track via een soort maanlandschap, wat een gave weg om te lopen! Mt Doom voortdurend naast je en dan de omgeving, heel gaaf! Dit zal voor mij een van de mooiste stukken van de route zijn. Vervolgens hebben we nog een pittige klim naar de ‘Red Crater’ en dan staan we op het hoogste punt van de officiële route. En daar is het druk, heel druk…Er is nog een uitstapje, want naast Mt Doom kun je ook Mt Tongariro (1967m) beklimmen. Een uurtje heen en terug. Ach, waarom ook niet, het is nog ‘vroeg’ en het ziet er niet heel zwaar uit. En zo nemen we al snel het besluit om ook deze berg te bedwingen.

Het klopt, de tocht is veel minder heftig en prima te doen, en zo staan we een half uurtje later weer op een top te genieten van al het moois om ons heen! Naast Mt Doom, nu ook uitzicht op de mega blauwe lakes en dat met een heerlijk broodje salami. Als we weer terug zijn bij de ‘Red Crater’ is het even een pittige afdaling, lees losse steentjes, glijden en blauwe plekken. Het zal Anneke ook niet zijn hahaha We genieten bij de ‘Emerald lakes’ van de geweldige kleuren, Marijn maakt heerlijk kopje soep en dan verlaten wij de menigte en nemen de route naar onze hut. De laatste 1,5 uur gaan via wederom erg mooi landschap; rotsig, beetje maanlandschap, Mt Doom en nu ook Mt Ruapehu ongeveer naast je en heerlijk rustig. We beseffen dat we zo blij zijn dat we deze 4daagse geboekt hebben en staat nu al in onze top3 van mooiste wandelingen tijdens onze reis en dan hebben we nog twee dagen te gaan! Na ruim 20 km en een krappe 10 uur lopen bereiken we dan rond 17 uur de hut. Wat zijn onze benen blij! We dumpen onze tas en gaan vrijwel direct eten, heerlijke instant maaltijd (ze zijn echt heel lekker). Omdat het ene pittige dag was, hebben we ook nog een toetje in de vorm van instant cheesecake. Helaas viel deze tegen…

Dag 3

De volgende dag doen we heerlijk rustig aan, we hebben alle tijd aangezien het een korte dag is van 3 uur lopen. Rond half 10 verlaten we als een van de laatste de hut. Onderweg nemen we ook de tijd, veel foto’s en filmpjes. Achter de schermen zien jullie het natuurlijk niet, maar Marijn rent/loopt a la Peter Jackson wat op en neer om de ‘go pro’ weer ergens neer te zetten voor de mooie shots en deze vervolgens weer op te halen. Helaas is het geluid van de ‘go pro’ kapot en moet er voor de geluidopnames ook met de grote camera gefilmd worden, en die zet je niet altijd overal snel en gemakkelijk neer Via het welbekende maanlandschap, lopen we omhoog en omlaag. Zo sta je dan, midden op een heuvel, niemand om je heen, Mt Doom en Mt Ruapehu op de achtergrond, te genieten van deze gratis natuur! Na een klein stukje door een bos, wat in dit gebied eigenlijk bijzonder is, bereiken we de hut. En wat voor hut! Deze is erg groot, mega keuken en zit gedeelte en mooi opgezette kamertjes en het ziet er allemaal erg nieuw uit. De huttenwaard is erg aardig en gastvrij, hij verwelkomt iedereen. We zijn vroeg en vrijwel de enige, aangezien veel mensen ervoor gekozen hebben om toch door te lopen en hier niet te gaan slapen. We chillen heerlijk in het zonnetje. We lopen naar een rivier met ijskoud water, ik kan even een snelle ‘dips’ nemen, gezien mijn vinger die niet nat mag worden, wordt het helaas geen zwempartijtje voor mij. Marijn gaat wel de ‘challenge’ aan en laat zich meevoeren door dit ijskoude water! Daarnaast mogen we ’s avonds opnieuw genieten van een toetje, omdat een stel wandel-genoten nog wat eten extra hadden (ze gingen eerder terug). Appel-cinnamon-crumble uit Amerika: mjam!!

Dag 4

De laatste dag lopen we terug naar het dorp waar we ook gestart zijn, wat ongeveer 5 uur lopen is. Maar laat er nu net weer halverwege een ‘uitstapje’ zijn naar de ‘Tama lakes’. Het uitzicht schijnt geweldig te zijn, dus lopen we 45 minuten extra omhoog en inderdaad, het is niet gelogen, wat is dit de moeite waard! Mt Doom, Mt Ruapehu met daarvoor een Tama Lake en dan ben je wel even stil…

Als we bijna bij het dorpje zijn, krijgen we als toetje nog een mooie waterval en dan komt aan al het moois toch echt een einde. Wat was dit een gave tocht zeg! Heerlijk om 4 dagen in de natuur te zijn, te slapen in hutten, allemaal verschillende mensen te ontmoeten en te genieten van al het moois. Echt als je de kans krijgt om ooit deze tocht (of de eendaagse) te gaan lopen dan zeg ik met de volle 100% doen!! Het is dat mijn benen nu even nee zeggen, want anders zou ik hem morgen zo weer lopen! 

UPDATE - de foto's bij dit verhaal zijn helaas niet goed weergegeven. Check ze apart onder het kopje "Foto's" in het menu!