Hier zou ik wel kunnen wonen

Lang blog, leuke dingen, te weinig tijd!

Nadat we de Milford volbracht hebben zijn we de volgende dag teruggereden naar Queenstown/Glenorchy. We hadden namelijk een skydive gepland! Helaas waaide het veel te hard en moesten we de sprong verplaatsen naar de volgende dag. Dus toen lekker gechilled op terras en wijn gedronken met lotgenoten Rens en Sandra van de Milford track, wat erg gezellig was!

Ook de dag erna was de wind alleen maar nog meer toegenomen dus wederom geen sprong voor ons. Langer wachten had geen zin gezien de weersvoorspellingen, dus op naar Wanaka en de skydive gaan we hopelijk bij de gletsjers doen! De route via wederom allerlei bergweggetjes was super gaaf, mooie uitzichten, door valleien en langs een hek met wel honderden BH’s (tegen borstkanker). Auto rijden is op deze manier totaal niet vervelend, je ziet zoveel moois, het is genieten op zich. Aangekomen in Wanaka is het heerlijk weer en wat een geweldig plaatsje! Een erg groot meer met alleen maar bergen omheen en daar op een camping mogen wij onze tent neerzetten. Wanneer we door het dorpje lopen heeft het een gemoedelijk, erg prettig sfeertje. We spreken af met Rens en Sandra om een wandeling te doen naar een topje met geweldig uitzicht op lake Wanaka, en we krijgen de besneeuwde toppen van Mt Aspiring nog te zien, super gaaf! 

De dag erna een heerlijk rustig dagje; foto’s maken bij het meer, filmpje monteren, souvenirs kopen en een stukje autorijden (maar na 5 minuten al in noodweer terecht komen dus terug gekeerd). We realiseren ons dat Wanaka echt een dorpje is waar je verliefd op kunt worden. Voor de laatste dag in Wanaka hebben we een pittige wandeling op programma staan, maar hij schijnt zo gaaf te zijn dus we gaan ervoor! Samen met nog heel heel veel andere wandelaars lopen we een dikke 3 uur de Roy’s peak op. Het is een pittige klim naar boven, vooral het laatste stuk gaat behoorlijk steil omhoog, echt even bikkelen. Je voelde je kuiten behoorlijk… Ik denk een goede voorbereiding voor Mt Doom straks op het noordeneiland. Maar wat een geweldig uitzicht! De bergen, sommige nog besneeuwd, de lakes, de kleuren; niet uit te drukken in woorden. Hopelijk ervaren jullie het als jullie zo de foto’s bekijken. Grappig was dat we ruim een half uur in de rij hebben gestaan om een foto te kunnen maken van een uitzichtspunt. En dan te bedenken dat het behoorlijk waaide en sommigen wel honderd foto’s wilden maken; met z’n 2, alleen, dan met mobiel, dan met camera, dan nog filmpje en de rest maar wachten haha

Terug in het dorpje hadden we een overwinningsdrankje verdient! Want naar boven is het zwaar, maar twee uur naar beneden lopen ga je ook goed voelen in je bovenbenen... We namen met een heerlijke cocktail afscheid van Wanaka. Of dronken we moed in voor de skydive van de volgende dag?!

Van Wanaka reden we de volgende ochtend naar Fox Glacier, een van de twee gletsjers. Wederom een prachtige route om te rijden. Via de Haast pass, langs meren, watervallen en voortdurend uitzicht op mooie vergezichten. In de buurt van Haast komen nemen we een afslag naar een erf van iemand, want hier schijnen ze iets heerlijks te serveren. Vanuit een garage verkoopt de eigenaar ‘white bait’. Dit is een NZ luxe lekkernij en is niks anders dan ieniemienie zilverkleurige visjes, die met een ei wordt gebakken. Dit eet je dan op een wit broodje met munt saus. Ik was eerst een beetje huiverig, de ogen van het visje waren bijna groter dan de vis zelf, maar inderdaad het smaakte heerlijk!

Prima optijd kwamen we in Fox Glacier aan en ja hoor - de skydive gaat door! En dan wordt het toch wel heel erg spannend, want we gaan gewoon springen op 16500 ft (5km) uit een vliegtuig! Aangekomen bij de ‘airstrip’ staat het vliegtuigje al klaar. We worden in mooie pakjes gehesen inclusief geweldig mutsje en dan gieren de zenuwen echt door je lichaam. Met totaal 6 mensen kruipen we het vliegtuig in. Ik (Anneke) ga straks als eerste springen dus zit bij de deur met mijn instructeur achter me. We stijgen op en whow wat een uitzicht! We zien gewoon Mt Cook en Mt Tazman liggen! (dat waren de bergen waar we eerder een scenic flight bij gedaan hadden en die aan de andere kant van de bergketen liggen). We zien ze boven het wolkendek uit steken, erg indrukwekkend. Naast de bergen zagen we het regenwoud en de zee, wat deze plek eigenlijk erg bijzonder maakt. De vlucht is al geweldig, waarom springen we nog?!

Dan krijgen we op 10000ft een zuurstofmasker op en beginnen de kriebels toch wat meer toe te nemen. De instructeur klikt mij vast met een aantal klikkers aan zijn eigen pak. Dan ga je denken; moet dat in het vliegtuig, dan zie je toch niet of het goed vast zit?! Maar goed, veel extra tijd heb je niet om daar nog langer over na te denken want we zijn bijna op de juiste hoogte. Ik krijg nog de laatste instructies over de rode en groene lampjes en dan gaat opeens de deur open. De wind blaast in je gezicht. Dan gaat het heel snel, ik doe mijn benen over de rand, de instructeur gaat ook goed zitten, in mijn hoofd denk ik alleen maar: banana houding… en ik zwaai nog een laatste keer naar Marijn maar denk niet eens dat hij dat ziet en dan opeens val je uit een vliegtuig…. Whaaaaaaaaaa (ik gok dat ik zoiets riep). Na twee seconden denk je: wat ben ik aan het doen?!!  En dan val je zo’n 70 seconden met zo’n 200 km/h naar beneden, wat gaat dat snel! Heel even een apart gevoel in je buik, maar dat verdwijnt snel. Je kijkt om je heen, geniet van het uitzicht, kijkt en probeert te lachen naar de camera, maar besef ook dat het best eng is!

En dan opeens gaat de parachute open en is het alleen nog maar genieten van de zee, de bergmeertjes en de bergen! Dit gaat opeens ook een stuk minder snel en des te meer tijd om om me heen te kijken. Ik zie zelfs Marijn nog ‘vallen’ en daarna zijn parachute opengaan, gelukkig! De instructeur maakt nog een aantal 360 ties en na 4 minuten landen we ergens in de middle of nowhere. Whoww de adrenaline gaat door je lichaam, oren suizen na; wat een belevenis! Bedankt iedereen voor dit cadeau die we bij ons afscheidsfeestje gekregen hebben; echt super gaaf! De filmbeelden die gemaakt zijn worden verwerkt in een filmpje, dus dan kijken jullie nog live meegenieten van onze sprong!

Quote van Marijn tijdens de sprong: “WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!”

Alsof we nog niet genoeg gevlogen hebben, staat voor de volgende dag een heli hike naar de gletsjer op het programma. We hebben bewust zo gepland aangezien het deze dagen erg mooi weer is, wat het in weken niet geweest is aan de westkust. En inderdaad we staan op met een heerlijk zonnetje :).  We worden in groepjes per helikopter afgezet op de Fox Glacier gletsjer. Ik heb het geluk dat ik voorin mag zitten en heb erg goed zicht op al het moois. Verheerlijkt kijk ik wederom naar Mt Cook en Tasman die wederom erg goed zichtbaar zijn. We worden afgezet op de gletsjer en gaan in groepjes van 10 man ongeveer de gletsjer verkennen. We krijgen ‘crampons’ (stijgijzers) aan onze voeten voor beter grip op het ijs. We lopen langs ijs grotten, een waterval, ijsmeertjes, zien zelfs een blowhole en kruipen door spleten en caves. Af en toe regelrechte ijsbaan waar we ons doorheen wurmen. Ondertussen wordt de historie van de gletsjer verteld en genieten we ruim 3 uur van deze geweldige omgeving. Het is zo’n mooi fenomeen en wij mogen er gewoon overheen lopen.

Natuurlijk hadden we veel verder willen lopen, maar helaas moeten we alweer terug naar de helicopter. Hij vliegt af en aan en zo worden ook wij weer afgezet in het dorpje. Maar een super ervaring die wij niet hadden wilden missen!

We hebben nog tijd over en het is nog steeds een stralende dag, dus we rijden ook nog naar de andere gletsjer: Franz Josef. Hier maken we een kleine wandeling zodat we vanaf een topje een uitzicht hebben op de gletsjer. Het blijft indrukwekkend, en dan te beseffen dat deze 10 jaar geleden nog veel groter was en dus al behoorlijk aan het smelten is… Ook doen we Lake Matheson nog aan. Hier schijnt het meest gefotografeerde meer van NZ gemaakt te zijn. Bij een windstille dag zie je namelijk Mt Cook en Mt Tasman (daar zijn ze weer) in de weerspiegeling van het meer. We hebben veel geduld gehad, het was net niet windstil, maar voor ons een prima foto! En het was erg leuk om daar te zitten en te wachten. ‘Look deep into nature and then you will understand everything better’. Van de camping kregen we een cadeautje: een half uurtje bubbelen in de jacuzzi met jaja, uitzicht op beide bergen! Dus daar zaten wij na een geslaagde dag heerlijk na te genieten in de hot tub!

Als laatste activiteit aan de westkust (voorlopig) gaan we een 2-daagse wandeltocht doen naar de Welcome Flat Hut, deel van de langere (en te moeilijke) Copland Track. We zetten onze auto op de public carpark en lopen in 18.4km (640m stijgen) naar de leuke hut toe. Het begint meteen al goed als we een rivier over moeten: schoenen uit en hup door het koude water! De tocht is best pittig (of zijn we moe?), maar het uitzicht en de vele leuke hangbruggen (eng!) maken het een prachtig avontuur. En als beloning wachten er heel erg hete Hot Springs bij de hut – lekker badderen met uitzicht op witte bergen!! We genieten van de hut, het chillen en een goed boek, en duiken op tijd in bed. De volgende dag gaan we op tijd terug, maar genieten van elke stap en komen moe maar voldaan aan bij de auto.

Met gemengde gevoelens nemen we daarna afscheid van de westkust – we moeten de relaxte sfeer verlaten, maar gelukkig ook de hordes zandvliegjes. Via de Arthur’s Pass en een erg leuke camping (waar we nog kiwi’s horen!) rijden we naar Christchurch. Onderweg stoppen we in Boulder-Walhalla, waar Marijn zich 2.5 uur helemaal uitleeft (en dat 4 dagen later nog voelt). Daarna checken we in bij Jucy Snooze, in een heerlijke slaap-‘pod’, en genieten van heerlijke verse NZ Pies die we onderweg hebben gekocht.

Christchurch zelf hebben we kort verkend, en al snel blijkt dat deze stad een moedige strijd voert tegen de vernietigende aardbeving van een paar jaar geleden. Het centrum is druk in aanbouw, en tussen de vele bouwputten, monumenten en ingestorte kerkjes zijn er veel initiatieven – een leuke shopping mall in zeecontainers en prachtige kunstwerken vrolijken de stad op. Het maakt een behoorlijke indruk, want we hadden niet verwacht dat de aardbeving nog zo prominent zichtbaar zou zijn.

We rijden naar Hamner Springs, waar we de volgende dag op de mountainbike springen. Het is een leuk gebied, maar al fietsend / lopend (kuch) komen we erachter dat we in dit gebied duidelijk geen ‘intermediate’ fietsers zijn. Gelukkig bieden de ‘easy’ tracks een leuke tour, maar we zijn allebei toch wat moe en nemen de rest van de dag om bij te komen. ’s Avonds de kers op de taart met een bezoek aan de Hamner Springs, de toeristentrekker, waar we heerlijk een aantal uur in de Hot Pools gaan zitten.

Als last (but certainly not least) van dit blog mag ik vertellen over onze whale spotting flight in Kaikoura! Kaikoura is een stad die pasgeleden geraakt is door een aardbeving, en veel van de toegangswegen zijn pas net open (en sommige nog steeds niet). Toch blijft deze plek het hart van whale, dolphin en seal spotting – de zeebodem is zo gevormd dat er veel plankton (lees: eten) omhoog komt voor de beesten, en het is een waar mekka voor het zeeleven. Omdat de boottocht al ver van tevoren was volgeboekt hebben we een (goedkopere!) scenic flight kunnen boeken. Wat een ervaring zeg!

We vliegen al snel boven de zee in een kleine Cesna, en zoeken (tevergeefs) 30 minuten naar potvissen, de huidige ‘seizoensdieren’. Op de weg terug hebben we echter veel geluk – een gigantische vis breekt door het water, en we kunnen 12 – 14 minuten (ademtijd voor zo’n beest) genieten terwijl we rondcirkelen op kleine hoogte. Met een machtige zwaai van z’n staart duikt de potvis onder, en tijdens de terugvlucht worden we als toetje nog getrakteerd op een tweetal potvissen bij elkaar (iets wat zelden voorkomt, want normaal mogen ze elkaar niet). Het is moeilijk te beschrijven hoe gigantische deze beesten lijken, en tegelijkertijd hoe klein ze zijn in de nog grotere oceaan.

Goed, er is nog veel te veel te vertellen. Van hoe prachtig de omgeving tijdens de ritten is, of hoe leuk de (meeste) campings, of hoe aardig de mensen zijn. Helaas – dan zit het blog straks vol. Het blijft prachtig, zoals de titel zegt: hier zou je zo kunnen wonen! Maar geen zorgen, 2 april zitten we gewoon nog op het vliegtuig ;)