Groene bossen en diepe meren

Het is anderhalve week na ons vorige blog, maar we hebben al weer zo veel gezien dat we er nog snel een ‘klein’ verhaal tegenaan gooien. Morgen vertrekken we voor 4 dagen de bush-bush in op de legendarische Milford Track, en daarna zijn we constant bezig (drukke, maar leuke planning voor de boeg!).

We zijn vanuit Dunedin rustig in twee dagen naar Queenstown gereden. De omgeving was prachtig, met telkens andere vergezichten en vooral ook veel schapen. Aangezien we van oost naar west reden werd het terrein steeds bergachtiger – de westkust van NZ wordt gedomineerd door een grote alpenketen die (onder andere) veel regen en slecht weer stopt. Na een leuk nachtje op een roadside-stop aan een mooi meer rijden we door wijn- en fruitgaarden (heerlijke verse kersen, abrikozen en ijs!) langs een prachtige rivier richting het dal van Queenstown. We stoppen voor uitzichten op de rivier, die, zoals praktisch alles hier, een rol heeft gespeeld in de Lord of the Rings films (als de Anduin rivier), en bezoeken een erg leuke wijngaard waar we een rode wijn meenemen en uiteraard van alles proeven.

Vervolgens passeren we het plaatsje Arrowtown, een erg (heel erg!) toeristisch plekje vlak naast Queenstown. Vooral bekend van het vele goudzoeken in de omgeving en de toerbussen maken gretig gebruik van het mooie, semi-authentieke dorpshart. Wij halen er een lekker brood, bezoeken de plek waar (voor de kenners) Arwen de Black Riders een leuke duik in de rivier bezorgt en gaan dan door naar onze ‘eindbestemming’ Queenstown. Wat een enorm druk, toeristisch dorp is dat…! Het ligt spectaculair mooi aan een prachtig meer tussen gigantische bergen, maar de hoeveelheid mensen, bussen, touroperators en barretjes in de stad spreken ons niet aan. Gelukkig is er op 40 minuten rijden een veel leuker, kleiner dorpje met hetzelfde (zo niet beter) uitzicht, dat de prachtige naam Glenorchy draagt. We vinden een erg leuke camping en beginnen met de planning van de komende dagen.

Omdat het goed weer is als we opstaan (na een koude nacht) besluiten we een wandeltocht vanuit Queenstown te doen. Na het inslaan van een brood met salami, een routekaart en een stel mueslirepen beginnen we aan de 6 tot 8 uur durende Ben Lomont Track. We beginnen in het toeristische gebied en slaan de gondelbaan over, en lopen gedurende 4 uur tussen bossen (met mountainbike routes) en over een prachtige bergrug naar de top. Wat een fantastisch uitzicht tijdens het lopen! Grote meren, besneeuwde bergtoppen en een mooi dal begroeten ons, en op de top worden we verwelkomd door een brutale Kea (soort papagaai) die iedereens eten probeert te stelen. Na een lekkere pauze met adembenemend uitzicht dalen we weer af, en we besluiten het bergstation van de gondelbaan een bezoekje te brengen. Wat een mensen!! Hele toerbussen worden er afgezet (no pun intended), en we kijken onze ogen uit. Er is een soort bergtop-kart/rodelbaan waar je lekker van af kan scheuren, en al snel rollen we lachend de berg af. Daarna volgt een afdaling van ongeveer één uur te voet naar het dal en kunnen we onszelf trakteren op een heerlijk ijsje. We rijden nog snel in de zon naar het dorpje ‘Paradise’ met prachtige graslanden en bergen, en besluiten dan dat het wel mooi is geweest.

De volgende dag staat een langverwachte activiteit op de planning: Jetboaten op de Shotover rivier. Deze hadden we al een aantal maanden geleden gespot op de Facebookpagina van Dennis (thanks!), en we springen enthousiast in een soort super-mega-over-de-top speedboat die zich door een heel nauwe, ondiepe, met kliffen-omringde rivier heen schiet. Wat een kick zeg!! We lachen ons 25 minuten lang helemaal dood terwijl we met 90km/h over het water razen en rotsblokken voorbij zien schieten, en elke keer als de bestuurder een 360  draait blijft het leuk!

Veel te snel is het voorbij, maar gelukkig hadden we een mooie combi-deal gevonden dus we springen meteen in de volgende activiteit: raften! Over dezelfde rivier (maar dan iets stroomopwaarts) worden we afgezet met de bus, nadat we onze ogen hebben uitgekeken tijdens de rit over een hoge, dunne, enge bergweg. We krijgen een safety briefing, worden in groepjes verdeeld en springen in onze mooie raft, hup de rivier op. Onze begeleidster begint al snel hele gesprekken, en de kloven zijn geweldig om te zien. Aangezien het eerste gedeelte van de tocht vrij rustig is kunnen we onszelf mooi voorstellen en de fijnere kneepjes van het raften leren, maar daar komt halverwege snel een eind aan. Door de vele regen van de laatste tijd is de rivier agressief, en we kunnen genieten van een aantal erg mooie rapids met namen als “O sh*t!” en “Jaws”. We zwemmen een stukje voor de lol en ‘redden’ wat andere zwemmende rafters. Als klap op de vuurpijl gaan we door een 160 meter lange tunnel, gegraven door de goudzoekers, en komen uit op een waterval waar menig boot omgaat (wij overleven het, yeah!). Al met al een heerlijke dag op het water, goed afgesloten met een vis op de BBQ en vers gegrilde groenten!

De volgende dag wilden we gaan skydiven, maar helaas zat de tour al vol. Daarom besluiten we door te rijden naar Manapouri, waar de volgende activiteit al staat te wachten: kajakken op Doubtful Sound. Doubtful en het bekendere Milford Sound zijn grote fjorden in het Fiordland gebied, wat bekend staat om de vrijwel continue regen. We hebben geluk en komen droog aan op de camping, zetten snel onze tent op en beginnen met de voorbereidingen voor de 2-daagse tocht op het water. We spenderen de dag voordat we vertrekken met hardlopen, pannenkoeken bakken (mjam!) en het kijken van 3 films omdat het veel te hard regent om iets anders te doen.

Yes, het is ochtend – op naar Doubtful Sound!  We vertrekken op tijd (6:40AM) naar de veerboot die ons over Lake Manapouri vaart. We ontmoeten onze gids John, en onze reisgroep bestaande uit twee Denen, een Noor en een Engelsman; lekker klein groepje dus en wij zijn de ‘jonkies’. Vanaf de veerboot moeten we ongeveer 45min met de bus over een bergpas voordat we de Sound zien liggen, een weg die overigens zo’n 2 dollar per cm heeft gekost, zo’n 20km lang is en daarmee een van de duurdere wegen ter wereld. We hebben ongelofelijk veel geluk met het weer, en ondanks dat in dit gebied ongeveer 7 meter regen per jaar valt is het droog en hebben we prachtig uitzicht over de ruim 400-meter diepe fjorden die aan alle kanten omringd worden door 1100 meter hoge bergen.

We krijgen een serieus stel goede kleren; thermo’s, wetsuits, knal oranje regenjassen, mutsen en een leuke ‘kajakrok’ die je over de zijkant van de kajak doet om water tegen te houden. Dan springen we in onze tweepersoons-kajak en beginnen we met 5 uur varen.

Op dit punt realiseer je je dat woorden, foto’s en filmpjes de natuur om je heen onmogelijk kunnen vangen.

We genieten van de stilte, de onvoorstelbaar hoge bergen (die afstanden inschatten op het water onmogelijk maken), het kajakken, het mooie weer (motregen is prachtig in deze omgeving) en de ontelbare watervallen die om ons heen omlaag vallen. Mede door de grote hoeveelheid regen van de vorige dagen is het een prachtig schouwspel, want overal kletteren stroompjes omlaag. We hebben lunch bij een waterval na een wandeling door een snelstromend riviertje, en kajakken dan naar ons tentenkamp. Daar worden we verrast door een (zucht, moet ik weer dit woord gebruiken) prachtig plekje in de bossen, omgeven door alleen maar water, riviertjes en hoge bergen. Door de heftige regenval zijn de bossen onmogelijk groen, vol met mos, en we kunnen onze tent opzetten in een waar regenwoud alla Fangorn Forrest of Pandora (kies je film). ’s Avonds zitten we lekker droog onder een luifel shelter met groot muskietennet, niet onbelangrijk omdat er ‘Sandflies’ zijn; soort musjes die irritant veel jeuk en bultjes veroorzaken. We eten een instant-maaltijd (als test voor onze volgende meerdaagse tochten) en gaan slapen in ons tentje. Een nachtelijk toiletbezoek is nogal eng in het donkere woud…!

De volgende dag staan we op tijd op, ruimen snel de tent op en genieten van heerlijke pannenkoeken (wie wat voorbereid, die heeft wat). Daarna leggen we de kajakken in het water en varen nog 5 uur rond op de Sound. Praktisch niemand in zicht, en de watervallen blijven spectaculair. Vervolgens is er helaas een einde gekomen aan de tocht, dus we ruimen alle spullen op, eten onze lunch en reizen weer terug met de bus en boot. Onvergetelijk mooi!

Last but not least – we rijden door naar Te Anau en gaan ’s avonds naar de film (‘Passengers’, de moeite waard!). De volgende dag vertrekken we op tijd voor de legendarische Milford Sound – ongeveer hetzelfde als Doubtful maar dan 100x meer toeristisch. De alpenweg erheen is onbeschrijfelijk, en we stoppen snel om ons tentje in wederom een mos-bos op te zetten. Dan besluiten we een stuk van een ‘Great Walk’ (een erg bekende wandelroute-serie in NZ) te doen, en we starten vol goede moed aan de Key Summit van de Routeburn Track. Helaas bedriegt het weer ons, en de beloofde prachtige vergezichten maken plaats voor mist en regen. Een leuke wandeling, maar het informatiebordje op de top laat pijnlijk zien wat wij nu niet kunnen zien.

Omdat we tijd over hadden rijden we de rest van de 100km alpenweg door naar Milford, en genieten onderweg van meer Kea’s (vogels), watervallen overal, gletsjers, bergtoppen en een leuke 1-richtingstunnel. Onderweg lopen we een stuk naar een bulderende rivier, en dan komen we aan in Milford Sound. Los van met één van de vele rondvaartboten weggaan, is er echter niet veel te doen, dus we drinken een koffie en rijden terug naar de camping.

De volgende dag hopen we op nog net iets beter weer, rijden weer naar Milford Sound en doen een paar kleine wandelingetjes in de omgeving. Het is een prachtige plek, en we genieten wederom enorm. We zeggen gedag tegen de Sound (“Tot over een paar daagjes!”) en rijden terug naar Te Anau.

Daar zijn we nu nog steeds, bezig met de laatste voorbereidingen. Net is de supermarkt leeggekocht (je neemt voor 4 dagen je eigen eten mee), de pannenkoeken worden gebakken en straks halen we de kaartjes voor onze tocht: de Great Walk “Milford Track”! 4 dagen lopen door de Fiordlanden, al vorig jaar mei gereserveerd omdat er zo weinig plek is. We gaan het zien – is de tocht de naam ‘most beautifull hike on earth’ waard?