Nieuw land, teveel avonturen!

En deel twee van onze geweldige reis is alweer ruim 2 weken bezig! Een totaal ander land, maar weer zo gaaf! Laten we bij het begin beginnen :)

We kwamen vrijdag de 13e ’s nachts aan op Christchurch airport (het zuidereiland van NZ). We dachten in het vliegtuig eten te krijgen, maar helaas, we vlogen niet businessclass… We hadden een hostel geboekt heel dicht bij vliegveld en zo liepen we ’s nachts met ons bagage karretje naar ons hippe hostel. Ideaal! En wat een hostel, echt zo gaaf! Hij was net 6 weken open, was van Juicy (hebben we onze auto ook bij gehuurd) en hun ‘kleur’ is lime groen, dus dit hostel ook! We sliepen op een 8-persoons kamer en iedereen had zijn eigen ‘pod’. Je eigen futuristische mini hokje met oplaadpunten en eigen soort airco. Ik zal een foto erbij plaatsen, dan heb je een idee. Om 2 uur ’s nachts hadden we nog steeds honger (het gekochte broodje op het vliegveld was niet voldoende) en gelukkig was de Subway nog open, dus nog een heerlijk broodje gegeten. We hebben direct een nacht bijgeboekt, zodat we in ieder geval kunnen uitslapen en van alles regelen/kopen voor ons nieuwe kampeer avontuur.

We zijn nu trotse eigenenaren van een Toyata Yaris. Een veel kleinere auto dan onze Ford in Australië, maar alles past er prima in! Helaas zaten hier alleen twee stoelen en een tafel bij, zodat we de rest hebben moeten kopen. We hebben geïnvesteerd in een goede tent, gezien het weer hier in NZ. En dat betaalt zich nu al uit! Maar daarover later meer.

Na Christchurch zijn we doorgereden naar Akaroa, een dorpje niet ver van Christchurch dat bekend staat om zijn dolfijnen spotten (wat wij nog even uitstellen), met daarnaast genoeg wandel mogelijkheden! We vinden een campingplek op een van de hoogste plekjes van het gebied. Er zijn een paar vlakke stukjes, bestemd voor de tenten, de rest is heuvelachtig. Met je auto kon je onmogelijk bij je plekje komen. Hier hebben we twee dagen gestaan, mooie wandelingen gemaakt. De eerste indrukken NZ zijn al goed! Deze dagen treffen we het met het weer, heerlijk wandelweer en bij terugkomst genieten in je stoeltje met een goed boek. Marijn weet zelfs een vlak plekje te vinden voor zijn Lamzac.

Ondertussen lezen we ons goed in wat de volgende bestemming zal zijn. Globaal hebben we onze route al bedacht, maar soms kom je leuke extra dingen tegen welke zeker de moeite waard zijn. We hebben de tijd, dus bezoeken zulke ‘extra’ dingen graag! Daarom vertrekken we na een aantal erg mooie dagen naar Mount Sunday, of zoals het ook wel bekend is: Edoras, van Lord of the Rings! Tijd om lekker te ‘nerden’ bij de mooie plekjes uit de films van Peter Jackson. Tijdens onze tocht over de vlakke oostkust van NZ zien we de bergen al steeds dichterbij komen, en na een paar uur rijden we opeens tussen enorme bergen over een onverharde weg. We zijn praktisch alleen, wat het alleen maar mooier maakt, en na een stuk rijden duikt een grote vlakte op, omhuld door hoge bergen, vol met kleine bergstroompjes. Eigenlijk niet te beschrijven of fotograferen, maar we doen toch een poging. Na het snel opzetten van onze tent op de privé-camping rijden we door om Mt Sunday te beklimmen in de zon.

Wat een prachtig gebied…! Hier moet je naartoe, zelfs al hou je niet van LOTR. De bergen, de stroompjes, het uitzicht, de rust (we waren vrijwel alleen) en de enorme wind. Overweldigend. Na een mooie wandeling en de nodige foto-stops gaan we terug naar de camping waar we nog genieten van de laatste zonnestralen. Het weer slaat flink om in de nacht (wind!), dus we kunnen testen of de tent waterdicht is.

De bedoeling was om nog dagje in het gebied van Mt Sunday te blijven, maar helaas, het weer is erg slecht, op de camping ook weinig beschutting, dus we besluiten onze spullen te pakken en richting Lake Tekapo te rijden. En ja, we rijden het mooie weer tegemoet! Lake Tekapo is een super blauw, turquoise kleurig meer en we vinden een kampeerplek met uitzicht op het meer. De voorspellingen voor de nacht beloven niet veel goeds, veel wind en regen (we hebben het blijkbaar meegenomen vanuit Mt Sunday), we krijgen een beschut plekje op camping. Gelukkig valt het achteraf mee, of kwam het door de opzet kwaliteiten van Marijn wat betreft tent en scheerlijnen?! De volgende dag doen we een wandelroute naar Mt John. We hebben een geweldig uitzicht over het meer. Via de andere kant van de berg lopen we weer naar beneden en we krijgen erg vaak de ‘whouw’ momentjes! Dan loop je een stuk, ben je boven en dan heb je toch geweldige uitzichten; genieten! ’s Avonds eten we nacho’s uit de oven en hebben geweldig uitzicht op het meer, wat wil je nog meer?! De nacht komen we erg slecht door, we bevriezen nog net niet…De temperaturen zijn erg laag, zowel overdag als ’s nachts, zelfs de NZ’ers zijn van slag. Momenteel spreken ze al van de slechtste zomer ooit.

Het is weer tijd om verder te gaan: de volgende bestemming is Mt Cook, de hoogste berg van NZ (ongeveer 3700m). Marijn heeft hier voor ons een scenic flight geboekt op zaterdag via bookme (thnx voor de top site Moon). We gaan een rondvlucht doen van 40 min in een klein vliegtuigje en zullen landen op Mt Cook. Maar we krijgen een email dat er nog te weinig deelnemers zijn, en of we ook op andere momenten kunnen. We zijn flexibel, dus dat kan. Krijgen we het aanbod om onze vlucht gratis te upgraden naar 65 minuten, en naast Mt Cook vliegen we ook nog naar de Fox Glacier en Franz Joseph gletsjer. Daar zeggen wij geen nee tegen! Ook verzetten we de vlucht een dag omdat de weersvoorspellingen op vrijdag beter zijn dan op de zaterdag, alles kon, super!

Daarom rijden we de volgende ochtend vroeg naar Mt Cook Airport. De lucht is stralend blauw, en we rijden langs een prachtig gletsjermeer richting de bergen (met mooie witte toppen). We kunnen direct mee, en springen hutje-mutje met 7 andere toeristen in de Cesna. Onze ervaren piloot heeft ons snel in de lucht, en we vliegen binnen mum van tijd boven de prachtige Nieuw-Zeelandse Alpen. Stel je de geweldige luchtshots van (ja ja, alweer) Lord of the Rings voor, en je krijgt een beeld. Wat een adembenemend beeld. Na een tijd vliegen rond Mt Cook landen we met onze (met ski’s beklede) Cesna op de gletsjer, waar we in diepe sneeuw een flinke tijd kunnen genieten van alle gletsjerspleten, sneeuwvlaktes, hoge bergen en vergezichten. We wisselen van plekje (Marijn mag voorin naast de piloot), stijgen op en vliegen langs een nieuwe set bergen naar onze volgende landingsplek, ongeveer boven de Frans-Joseph gletsjer. We kunnen de westkust van NZ net zien, en genieten weer van een prachtige landing. Inmiddels komen er wat kleine wolkenvelden binnendrijven, die het uitzicht eigenlijk alleen maar mooier maken.

Na een laatste vlucht over de rest van de alpen, en een mooi uitzicht over het gletsjermeer in de Mt Cook vallei moeten we helaas al weer landen, maar het was zo’n enorm indrukwekkende tocht dat we nog lang kunnen nagenieten.

Na deze geweldige vliegervaringen doen we nog een wandelroute door een vallei. Via drie hangbruggen lopen we door de Hooker Vallei en hebben continu uitzicht op Mt Cook. De route eindigt bij de gletsjer. Hoe mooi kan natuur zijn?!

Gezien onze mega koude ervaringen van afgelopen nacht, besluiten we in een hostel te slapen vannacht. We vinden een hostel van de alpine vereniging (NZAC). Ze hebben een geweldige woonkamer, met mega hoge ramen die uitzicht hebben op de Tasman Gletsjer, heel vervelend. Zelfs een verwarming op de kamer, dus deze zetten we ook lekker even aan.

Dit gebied bevalt ons wel en we besluiten nog een nachtje te blijven. Het weer voorspelt nog niet veel goeds, dus een tentje opzetten is nog geen optie, en achteraf maar goed ook! We doen een route naar een uitzichtspunt, met wederom Mt Cook op de achtergrond. Je raakt er nooit op uitgekeken – een prachtige besneeuwde top. Deze route staat bekend om zijn vele trappen en de een zegt 1800 treden, de ander ruim 2200. Ik kwam uit op 1798, maar heb me wel een paar keer verteld. Probeer maar eens te kletsen met Marijn en ondertussen door te tellen, dat werkt niet altijd haha. De zware tocht was de moeite meer dan waard! Heerlijk geluncht op de ‘top’ voordat we weer naar beneden gingen, wat veel en veel sneller ging. Daarna nog doorgereden naar de Tasman Gletsjer, en wederom een stuk omhoog met trappen. Gelukkig was dit maar 20 minuten wandelen. We keken uit op de grootste gletsjer van NZ, dat meer en meer aan het smelten is. Erg bijzonder en beangstigend om te zien dat er 10 jaar geleden veel en veel meer ijs was. We merkten dat het weer al aan het omslaan was, zo zagen we ’s ochtends bij de ‘trappentocht’ nog Mt Cook, nu was er een mega bewolking en was er niks meer van Mt Cook te zien. We zijn bijtijds terug gegaan naar het hostel, waar we heerlijk met kopje thee voor het raam naar buiten hebben gekeken. Er was sneeuw voorspeld op 1800m hoogte, maar de volgende dag toen we wakker werden had het zelfs bij ons gesneeuwd! We hoefden nog net niet te krabben, maar er zat een leuk laagje sneeuw op de auto. Hoe bizar, het is zomer!!

De volgende bestemming is Dunedin. Hier rijden we in twee dagen naar toe. De eerste dag doen we dat in de regen, maar het weerhoudt ons er niet van om af en toe bij wat leuke dingen te stoppen en rond te wandelen. Zo zien we de ‘elephant rocks’ die in de film Narnia zijn gebruikt, zien we rotstekeningen van de Maori’s en belanden we in het dorpje Oamaru. We vinden een Nederlandse bakkerij die allemaal Europese lekkernijen maakt, en wij doen ons tegoed aan heerlijke (Nieuw-Zeelandse) ‘pie’s’. ’s Avonds eten we heerlijk pizza en gezien het nog steeds slechte weer, slapen we wederom in een hostel. De volgende dag gaan we verder en hopen uit te komen in Dundedin. Onderweg wederom leuke ‘pitstops’ zoals op zoek naar de ‘kip en het ei’ (een groot heg-kunstwerk), bezoeken we een strand waar 50 grote bollen stenen liggen en gaan op zoek naar zeeleeuwen.

Vergeet ik bijna het mega ijsje dat we hebben gegeten! In een mini dorpje, bij de plaatselijke supermarkt verkopen ze schepijs. Alleen hebben ze niet echt van kleine bolletjes gehoord. We hadden beide een ijsje van 2 bolletjes, wat er wel minimaal 4 leken…

In de middag kwamen we aan in Dunedin, snel tent op gezet en de stad in. Dunedin is een gezellige stad, niet groot (al schijnt het een van de zeven grootste steden van NZ te zijn) en er wonen veel studenten. Marijn weet te regelen dat hij morgen kan rotsklimmen met de plaatselijke klimclub en we drinken heerlijke cappuccino (ze hebben goede koffie).

We komen de nacht erg goed door, lang leve onze nieuwe warme deken die we gekocht hebben! Zonder was ook niet te doen merken we wel… Vandaag gaan we op zoek naar albatrossen en zeeleeuwen. En ja, volgens ons hebben we beide gezien, althans in die veronderstelling zijn we nog steeds. Het verschil tussen zeeleeuwen en zeehonden is volgens ons soms lastig te zien…We hebben er mega zandduinen voor af moeten lopen (en weer omhoog), maar de zeeleeuw hebben we gespot. Daarnaast heel stil moeten zitten aan de kant van de weg, maar de albatros hebben we gezien!

Marijn heeft ’s avonds met de plaatselijke klimgroep geklommen. Voor studenten regelden ze klimgordels en materiaal, en hij mocht zo mee naar de kust. Daar, met uitzicht op het strand, waren er een aantal prachtige rotsrichels van ongeveer 30m hoog. Een hele avond klimmen met de ondergaande zon – helemaal top!

De laatste dag Dunedin hebben we afgesloten met een treinreis door de bergen. Met een ouderwetse trein, reden we via een speciale treinroute, die alleen nog voor deze trein bestemd is, door de kloven rondom Dunedin. Af en toe stopte de trein voor foto momenten. Het was heerlijk genieten, je kon lekker naar buiten kijken, maar je mocht ook op het ínstapdek’ staan, wat we vaak gedaan hebben.  Het was een erg leuke ervaring om een keer niet met de auto of te voet de omgeving te verkennen. Met deze treinreis hebben we Dunedin bijna afgesloten, we konden het niet laten om het steilste straatje van de wereld op te lopen. Deze is 38% steil en inderdaad pittig om omhoog te lopen. Daarna testen we het zwembad nog even om meters te maken en rijden vervolgens langzaam richting Queenstown; eens kijken of we kunnen raften of jetboaten?!