Reis door de woestijn

...en zo zijn er weer een flink aantal dagen voorbij! En daarmee ook weer een heel stel gave dingen om te zien en doen.

Het vorige blog hebben we geschreven vlak voordat we naar het Nationale Park “The Grampians” zouden gaan. Na een korte rit (lees: 2,5 uur) zijn we in het park-informatiecentrum ons gaan verdiepen in dit bergachtige gebied. Daarnaast brachten we een bezoek aan het Aboriginal Cultural Centre en zijn we doorgereden naar een mooie look-out, die helaas door mist wat tegenviel. Omdat we van plan waren de volgende dag een lange wandeling te maken gingen we daarom al ‘vroeg’ naar onze camping…

…een prachtig plekje tussen de bergen stond ons te wachten! De camping (van Nederlandse eigenaren) was geweldig onderhouden, en we stonden (letterlijk) tussen tientallen emoes en +- honderd kangoeroes. En naast het heerlijke warme, hout-gestookte zwembad konden we genieten van een prima douche met Nederlandse muziek op de achtergrond. Hoe cool is het dat wanneer je de douche binnen stapt je Acda en de Munnik hoort. Na een leuke avond praten met onze camping-buren (een ouder Nederlands koppel dat hun zoon ging opzoeken in Australië), koffiedrinkend bij het haardvuur, gingen we op tijd naar bed.

De volgende dag vertrokken we vroeg voor een mooie wandeltocht naar de Pinnacle – een soort rots piek die uitkijkt over het gebied. Vanuit Halls Gap, het ‘hoofdstadje’ van de Grampians, vertrokken we voor de route van ongeveer 5 uur. Al snel liepen we over rotsen, door de Grand Canyon (ja, die hebben ze hier ook) richting top. Onderweg genoten we van de klim- en klauterpartijen, uitkijkend in en door de Canyon. Deze route was wel aan ons besteed. Al snel waren we bij de Pinnacle en hadden zo’n gaaf uitzicht over de Grampians - wederom niet in woorden uit te drukken. Je voelt je zo klein en nietig als je daarboven staat.

We hoorden een Nederlands meisje op zoek zijn naar de ‘nerves trail’. Een Australiër wist deze wel te vinden, dus wij gingen gezellig mee. En ja hoor, nog geen 100 meter verderop lag een pad: het begon breed maar werd smaller en smaller. De afgrond onder je, zie het als evenwichtsbalk, waar je overheen kon lopen. Marijn ging de uitdaging aan, had zijn zenuwen onder controle en haalde de overkant. Wel doodeng!

Na deze adrenaline-kick vertrokken we weer naar beneden. Na nog een korte wandeling bij andere look-out (The Balconies) reden we weer terug naar camping en genoten onze benen van het heerlijke warme zwembad. Destijds, in de bergen van Mt Kosiuoscko, kregen we van onze ‘toetjes buren’ de tip om bij restaurant Kookabara te eten als we in de Grampians waren. Dus we gingen na ruim 2 maanden weer een keer echt samen uit eten. En whowww wat was het lekker!! De camping eigenaresse zat er ook en adviseerde ons de kangoeroe filet met gekarameliseerde portsaus: ‘alsof er een engeltje op je tong plast’. Heerlijk!

De volgende dag namen we weer afscheid van de Grampians, maar niet voordat we de bekendste waterval in het gebied hadden bezocht. De wandeling was het zeker waard! Een erg grote en tevens brede waterval, waar je helaas niet in mocht zwemmen. Anders had ik vast weer een leuke filmshot gemaakt J

We zijn daarna door gereden naar Adelaide. Camping 1 in de stad was helaas vol, maar een prima alternatief werd geregeld voor ons via de telefoon. De volgende dag hebben we een hardloop rondje in de regen gedaan. Het lijkt wel wanneer we in de steden zijn, het altijd regent, of gewoon toeval?! We besluiten vervolgens om eerst een rondleiding te gaan doen en we melden ons om 10.30 uur in botanische tuinen. We waren zo naïef om te denken dat we stadswandeling kregen, bleek het een tour door de tuinen te zijn. Gegeven door een hele lieve mevrouw die ons beide (we waren de enigen) een gratis rondleiding gaf en ons alles leerde over de vele planten, bloemen, bomen en dol was op Latijnse namen. Het was een erg mooi en erg groot park zo midden in de stad, maar na 1,5 uur wist ik niet meer hoe de planten die we aan het begin hadden gezien ook al weer heetten.

Na deze tuin-tour hebben we elkaar weer 2 uur shopping tijd gegeven. Het schijnt dat iemand jarig is binnenkort en er moesten presents gekocht worden J

Adelaide is leuke, gezellige, kleine stad, maar langer dan 1 dag hadden we niet nodig dus we rijden weer verder: op naar Flinders Range! Een prachtig gebied dat op 5 uur rijden van Adelaide ligt en (voor het gevoel althans) midden in de outback. Onderweg stoppen we een dagje voor een bezoek aan het Barrossa wijngebied, bekend van onder andere Jacobs Creek. Maar vanaf deze (enigszins toeristische) omgeving lijkt het alsof we letterlijk de enige mensen op de wereld zijn.

Het is een erg maf gevoel om je tankstations te gaan plannen (met ongeveer 250km naar het volgende station een reëel probleem), je watertanks bij elk mogelijk punt te vullen en om de zoveel tijd een emergency phone langs de weg te zien. Maar de woestijn zelf is een prachtige plek om te rijden – geweldige vergezichten, overal beesten (helaas soms ook op de weg), en schattig kleine dorpjes die aan een oude Western film doen denken. We slapen 2 nachtjes in Hawker om het gebied Flinders Ranges goed te verkennen, en zijn buiten het seizoen en daardoor helemaal alleen. De camping-eigenaar was zo vriendelijk om zijn pc te lenen voor het uploaden van ons laatste video-blog, en dan vroeg naar bed: 4WD tour de volgende dag!

We worden vroeg opgehaald door Astrid, die we een paar weken geleden een email hebben gestuurd. Omdat het grootste gedeelte van het gebied niet toegankelijk is voor onze auto stappen we in en krijgen we een privé-tour. Al snel duiken we van de asfaltweg af om onze ogen tegoed te doen aan heel veel kangoeroes, prachtige adelaars en de ruige bergketens van Flinders Range. Door het schuiven van de tektonische platen zijn de bergruggen onder een hoek van 45 graden uit de grond gedrukt, of (zoals in het gebied Wilpena Pound) in een soort kom-vorm.

We rijden ongeveer 6 uur rond, en krijgen van Astrid allerlei informatie over het gebied – van wie er wonen, wat de hoofdinkomsten zijn, een stuk geologie, veel over de beesten… ze weet van alles wat af! We stoppen voor thee om de schuchtere Yellow-Tailed Rock Wallabies te spotten (check) en ontdekken een aantal prachtige gorges en look-outs. Na lunch en een bezoek aan een religieuze Aboriginal site zit de tour er weer op, maar dit hadden we niet willen missen!

De volgende dag besluiten we terug naar de Wilpena Pound te rijden (via de verharde weg) en doen daar een wandeling die ons in de berg-kom laat uitkomen. Een korte tocht, maar wederom is het een prachtig gezicht. Grappig genoeg hebben er (ondanks dat dit de woestijn is) een aantal mensen geprobeerd een boerderij op te richten in deze kom, met gemengd succes. Na een tijdje dubben of we dit gebied ook vanuit de lucht willen zien besluiten we om de eerste paar 100km richting Sydney te gaan maken. We moeten dwars door de woestijn over de zogenaamde ‘Barrier Highway’, waar ongeveer 5 dorpjes de monotoon lange weg van 1500km doorbreken. Reden te meer om goed in te kopen, water bij te vullen en de campings alvast te plannen. We slapen twee keer langs de weg op een truck stop, die een prima toilet hebben maar verder vooral uitzicht bieden op woestijn, een klein dorpje of een lokale goudmijn. Het is onvoorstelbaar grappig en prachtig om honderden kilometers te rijden op een rechte weg door niets, met weinig tot geen tegenliggers. Beetje spannend af en toe (wat als je een klapband krijgt!) maar we waren goed voorbereid en alles liep perfect.

Tijdens onze ‘woestijn’ tocht stoppen we in Broken Hill, eigenlijk de enige grote plaats die we tegen gaan komen. Na een bezoek aan het erg lekkere zwembad (!) besluiten we onszelf te trakteren op een dagje motel en weer eens een echt bed. De volgende ochtend staat (voordat we weer zo’n 700km rijden) een bezoek aan Silverton op de planning. Dit is een klein (lees: heel klein) plaatsje waar veel films opgenomen worden (oa Mad Max II). Het is een schattige plek, letterlijk ‘the middle of nowhere’, maar gelukkig is er in het enige etablissement van de stad een goede koffie te halen. Verder is een lokale kunstenaar (met wie we koffie zaten te drinken) zeer bedreven met verf, en we besluiten een prachtig schilderij van emus (afgedrukt op een bar-mat) mee te nemen als souvenir.

We hebben nog een dag over voordat we op onze camping in Sydney terecht kunnen; de reis verliep vlot en we besluiten de Kerst door te brengen in de Blue Mountains (op een uurtje rijden vanaf Sydney). Met veel regen komen we op Kerstavond aan en gelukkig is er nog plaats. Veel van dit gebied willen we nog niet verkennen, want dat staat later nog op de planning samen met Corine en Gerwin. We doen een kleine wandeling naar een mooie lookout en verder bereiden we het kerstdiner voor. Er staat kangoeroe steak op het menu met gegrilde groente en als afsluiter natuurlijk de overheerlijke Baileys vla mmmm, het smaakte weer voortreffelijk allemaal. Er was een NL meisje die alleen aan het reizen was en aangezien wij genoeg hadden heeft ze gezellig meegegeten en meegenoten van de laatste fles wijn die we speciaal bewaard hadden uit Hunter Valley voor Kerst. Vanmorgen vroeg onze spullen gepakt, laatste stuk naar Sydney! Maar voordat we onze tent op gingen zetten hebben we eerst een heerlijke training gedaan in het Olympisch zwembad. Erg gaaf om een keer te zwemmen!

De tent staat, de auto is schoon, morgenvroeg bijtijds naar vliegveld want dan komen Corine en Gerwin en gaan we de komende twee weken samen Sydney en omgeving onveilig maken!!